Nog even het resultaat van noeste arbeid

Ja, we zijn weer op weg. Het kostte wat moeite om ons los te weken van het gezellige leven van Prickley Bay maar het is gelukt. Als je zo lang op een plek blijft liggen dan weet je iedere keer wel weer een uitvlucht te bedenken om nog een dagje langer te blijven liggen. Het leven is toch goed??

Op zondag 18/12 zijn we samen met Terry en Janet, onze Australische vrienden, die een huurauto hadden, het eiland gaan verkennen. Dit keer de oostkust, in mei hadden we samen met hen de westkust reeds bekeken. Eerste stop was een rumfabriek.

De rumfabriek. Dit gedeelte verwerkte vroeger de suikerrietstengels

Vroeger verwerkten ze rietsuiker tot suiker en het bijproduct molasse tot rum. Rietsuiker groeit er niet meer op het eiland en de molasse importeren ze nu uit Panama. Toch wel interessant om te zien en we kwamen natuurlijk niet weg zonder 2 flessen rum onder onze armen. De oostkust van het eiland is duidelijk armer dan de westkust.

Een paar overblijfselen van de revolutie

We hebben een tijdje rondgereden met het plan om een leuk restaurant te vinden om te lunchen maar wat we zagen zag er nogal armetierig uit met veel lichtelijk aangeschoten lui in het lokaal. Dan maar iets de bergen in naar boven waar we uiteindelijk op Belmont Estate uitkwamen. Daar hadden ze een prima restaurant met uitermate goede verzorging. We hebben er een heerlijke 3 gangen lunch genoten.

Belmont Estate

De een na laatste nacht was er nog eentje met wat avontuur. De wind draaide in eens van ONO naar NW wat zeer ongebruikelijk is. Opeens voelde de boot vreemd aan en het roer begon nogal wild te draaien. Het bleek dat we vast lagen in een lichte swell. Erg ongemakkelijk en zeker niet ongevaarlijk. Gelukkig kwamen we makkelijk los. De wind was daarna helemaal weg en dan lig je helemaal vreemd te draaien. We hebben het een tijdje zitten aan te kijken maar uiteindelijk besloten om anker op te gaan en ergens anders in de baai een plekje te zoeken, niet eenvoudig in een drukke baai en geen maan die ons kon bijlichten.

Het dek was min of meer klaar, de tanks gevuld, de zeilen aangeslagen en het weer was goed dus geen reden meer om te blijven liggen. Op dinsdag 19/12 zijn we in de middag van Prickley Bay naar de ankerplaats bij St.George gevaren. Daar hebben we een nacht verschrikkelijk liggen slingeren. De lange deining kwam overal vandaan en de wind viel weg. We hebben er een vrijwel slapeloze nacht aan over gehouden. De volgende ochtend vroeg wisten we niet hoe snel we weg moesten. We hadden het helemaal gehad met dat geslinger. Maar er zat nog een verrassing in het verschiet. Bij het anker ophalen bleek de ketting zich ergens om een rotsblok heen gedraaid te hebben. We zaten vast en goed ook. Anker ketting vieren, weer op, weer vieren en ja hoor , hij kwam ineens los Pffffffff!

Daarna 35 mijl naar Carriacou, een eiland wat nog bij Grenada hoort en waar we uitklaarden. Het volgende eiland is Union Island waar we dan weer inklaren. Dat uitklaren (of inklaren) is altijd weer een lesje in nederigheid. Je zit dan tegenover de customs/immigration man, hij leek een beetje op Idi Amin, had z’n pet met klep zelfs binnen op en vond dat hij veel gezag uitstraalde. Waag het niet om er iets over te zeggen want je wordt ergens in dat toch al niet grote kantoortje in de hoek gezet (waarschijnlijk voor de rest van de dag). Maar goed, we zijn uitgeklaard en gaan morgen naar Union Island, onderdeel van de Grenadines.

Tot zover