vertrek uit Mindelo met nog steeds die stof mist uit de Sahara

Tijdens onze oversteek hebben we al getracht elke dag een update te sturen. Ik geloof dat dat redelijk gelukt is. Met Iridium Go ging het dit keer dus perfect. Ook het ophalen van weerinformatie werkte goed dus konden we er goed op anticiperen.

Als je aan zo’n overtocht, crossing noemen we dat hier, begint denk je dat het een makkie is. Je hebt er een bepaalde voorstelling van maar je moet het beleefd hebben om er over te kunnen praten. Welnu, beleefd hebben we het. Als ik er nu, zo’n paar dagen na aankomst, over denk dan schieten mij een paar woorden te binnen nl, GRENSVERLEGGEND, ZELFREDZAAMHEID en NIETIGHEID.
Grensverleggend is het zeer zeker. Nooit eerder hebben we zo’n lange non-stop tocht gemaakt. Binnen Europa kan dat al helemaal niet, Van Portimão naar Los Santo was een voorproefje/warmlopertje, van las Palmas naar Mindelo begon er al een beetje op te lijken en dan Mindelo naar de overkant, ja dat is heel andere koek.
Zelfredzaamheid kwam echt op het midden van de reis aan de orde. We zaten toen wel even met een probleem want onze waterkering van de schroefas begon ineens te lekken. We zaten net in een gebied van zeer lichte wind dus wilde even een stukje op de motor varen toen we het ontdekte. Gelukkig bleek dat als de motor uit was het lekken stopte. Je voelt je op dat moment even heel klein, nietig. Te meer omdat er weer een gebied van zeer lichte wind voor ons lag. En dat de dichtstbijzijnde haven op ongeveer 1000 mijl verderop lag (of achter ons lag) en er niemand maar dan ook niemand in de buurt was.

de logstand op 999 mijl vanaf vertrek, nog 1300 te gaan maar de meter begon weer op 0

Uit andere verhalen van overstekers begrepen we dat ze nooit of soms 1 schip onderweg hadden gezien, wij hebben er 12 ontmoet waarvan de grootste ( een very large crude carrier VLCC) zelfs zijn koers moest verleggen voor ons. We are under sail and have no engine was onze boodschap aan hem en gelukkig wist hij de regels op zee nl dat motor uitwijkt voor zeil. Je zit toch wel even in spanning totdat je dat grote ding een beetje ziet draaien. Uiteindelijk was de kleinste afstand 2 mijl tussen ons.

De schipper is van wacht

intussen heeft Marjolein de wacht

Het wachtlopen ging goed en was niet zo vermoeiend. We hebben de gehele reis nooit meer dan 25 knp wind gehad en dat was het laatste etmaal. Het gekke is dan wel dat je die laatste dag wel moe wordt. Dat zal de ontlading dan wel zijn. De spanning neemt af, je bent er. Je hebt als je aankomt echt wel even wat dagen nodig om te “unwinden”.

Bij aankomst was dit het afval dat niet overboord ging

Die lekkage van de schroefgas wilden we natuurlijk wel verhelpen. Gelukkig konden we de 2de dag om 0800 uur uit het water. De monteur was er ook en kon direct aan de slag. Na 3 uur (niet alles ging zo gemakkelijk los) zat er een nieuwe waterkering op de schroefas en konden we weer te water. Een soort van “splash and dash” operatie was het dus. Die lui van de werf waren uiterst professioneel dus hadden er een goed gevoel bij. Ook de plotter kon direct gerepareerd worden. Een harde reset en een upgrade van de software en ook doet het weer. Ook de fok had wat te lijden gehad en ook deze kon snel gerepareerd worden . Alles bij elkaar was de klussenlijst op dag 3 bijna leeg.

Aankomst om 0730 local bij Rodney Bay

Met de vlag van St Lucia

De marina in Rodney Bay is prima. Je kan er alles krijgen en alles kan gerepareerd worden. Dat komt ook doordat de ARC hier aankomt en bijna alle jachten hebben wel iets.
Intussen was ook de Isabella binnen gelopen, het jacht waart we samen mee uit Mindelo waren vertrokken. Uiteindelijk hebben zij er 1 ½ dag langer over gedaan dan wij. Gezellig ’s avonds met elkaar gegeten en alle verhalen uitgewisseld. Op vrijdag nog wat zaakjes verder opgelost. Het was warm in de haven dus het plan opgevat om op zaterdag uit te klaren en te vertrekken naar Martinique. Op vrijdagavond zijn we met Hans en Elise van de Isabella naar een onvervalste streetparty iets verderop gegaan. Caribische muziek, dansen, BBQ en drank. De Reggae stampt nog steeds in mijn hoofd.
Op zaterdag 20/1 uitklaren (dat gaat hier nog met het invullen van formulieren met carbonpapier ertussen en de ene beambte ontvangt het dan en de andere mag er dan een stempel opzetten). Om 11.00 uitgezwaaid door Hans en Elise die nog even blijven liggen. En wij op weg naar Martinique, tenminste dat dachten we want toen we de marina uitkwamen zagen we ineens in de verte de Foxy lady van onze Duitse vrienden Knut en Kerstin liggen. Zijn naast ze voor anker gegaan en hebben weer uitgebreid bij gepraat. Wij hebben ze voor het laatst in Las Palmas op 20 november gezien. Zijn dus blijven liggen. Dan maar een dagje later naar Martinique. Er was weer een historisch moment en dat was dat onze rubberboot, die nog nooit het water had geraakt en toch al 3 jaar aan boord was evenals de buitenboordmotor (ook nog nooit gebruikt) dus in gebruik is genomen. Bootje opgeblazen, de motor er aan gehangen en bij de eerste ruk aan het koord deed de motor het. En dat ding gaat toch hard……
Op zondag 21/1 zijn we naar Marin, Martinique, gevaren. Het is hier stampvol. Liggen aan een boeitje bij de marina en pendelen met ons bijbootje. Morgen gaan we verder meer Noordwaarts naar St Pierre op Martinique.

Iets langer dan gedacht maar jullie zijn weer bij